دیافراگم

دیافراگم عضله مخطط ارادی بدن است که به دنده های انتهایی و مهره ها می‌چسبد و قفسه سینه را از محوطه شکم جدا می‌کند. انقباض این عضله نقش مهمی در انجام غیرارادی تنفس دارد. در بالای دیافراگم ریه ها و قلب قرار دارند و در پایین آن دستگاه گوارش، کبد ، طحال و سیستم ادراری. این عضله مهم‌ترین عضله تنفسی است که قفسه سینه را از حفره شکمی، جدا می‌سازد. برخی از اعضاء مهم بدن از قبیل آئورت، مری، بزرگ سیاهرگ زیرین، سوراخهایی...........

را به ترتیب در برابر مهره ۱۲، مهره ۱۰، مهره ۸ سینه‌ای در پرده دیافراگم ایجاد کرده و از آن عبور می‌کنند. دیافراگم به ترتیب به زایده خنجری، ۶ دنده تحتانی و غضروفهای آنها و تنه مهره‌های اول تا سوم کمری متصل شده و گنبدی شکل است. درصورت ضربه محکم به این بخش امکان قطع تنفس وجود دارد.

کاربرد دیافراگم

دیافراگم با حرکات خود به سمت بالا و پایین حجم قفسه سینه را کم و زیاد می کند. دیافراگم در تنفس آرام و طبیعی مهم ترین نقش را در حرکات شش ها دارد ولی بالا و پایین رفتن دنده ها و جناغ سینه به وسیله ماهیچه های بین دنده ای با تغییر حجم قفسه سینه به کار دیافراگم کمک می کند. با انقباض دیافراگم هوا وارد قفسه ی سینه (دم) و هنگامی که عضلات آن از حالت انقباض در می آیند هوا از بدن خارج می شود. (بازدم) در بدن با پایین آمدن دیافراگم و همچنین بالارفتن دنده ها و جناغ ، حجم قفسه ی سینه زیاد شده و فشار درون آن کاهش می یابد و با افزایش حجم شش ها هوا به درون آن ها کشیده می شود.